ᴡᴇʟᴄᴏᴍᴇ ᴛᴏ ᴛʜᴇ ᴡᴏʀʟᴅ ᴏꜰ ꜱᴀᴇɴɢᴛʜɪᴀɴ&ᴛʀɪꜱᴜɴ (acc²) แสงเทียน🕯 ❆ตัวผมนั้นหนาวเหน็บในเหมันต์ แต่โลกภายในใจผมเต็มไปด้วยความอบอุ่นและสงบไร้พายุที่เหน็บหนาว พร้อมที่จะเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้กับใครหลายคน หากมีเรื่องที่ไม่น่ารักก็มาให้ผมโอบกอดได้เสมอ ตัวผมเป็นเพียงคนที่ไร้ซึ่งความสามารถ เป็นแค่เพียงโลกอันสงบกลางความหนาวก็เท่านั้น จดหมายจาก ดอกไม้ฤดูหนาว 🕰 กาลเวลา แม้1สัปดาห์มี 7วัน 1วันมี 24 ชั่วโมง 1440 นาที 86400 วินาที หากนับตั้งแต่วันที่ตัวเราเกิดมา กาลเวลาที่เดินอยู่เสมอ จนกว่าที่ตัวเรานั่นจะโตพอที่จะมีความรู้สึก ความคิด ความต้องการ รวมไปถึงความฝันในอนาคต ในตอนเด็กเราอยากจะโตเป็นผู้ใหญ่ เคยพูดกับคนในครอบครัวไว้ว่า "โตมาหนูจะเป็นคนดูแลครอบครัวเอง อยากจะเป็นนู้นนี่ให้ได้" พอเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นเราก็ได้ลืมความคิดนั้นไป มีความคิดใหม่ที่เข้ามาแทนที่ "อีกเดี๋ยวก็เข้ามหาวิทยาลัยแล้วสิ แต่เราจะเลือกคณะอะไรดี ยังหาตัวเองไม่เจอเลย" ความคิดที่มาแทนที่นั่นทำให้เราสับสน เวลาที่เลยทำให้นึกถึงความหลังเราทำอะไรได้บ้างนะ ที่ผ่านมาทำได้เต็มที่รึยัง มันเป็นความต้องของเราจริงๆรึเปล่า เวลาก็ผ่านไปแล้วจากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี จนเราโตแบบไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็ทำงานแล้วหรอ..แล้วงานที่ทำอยู่คือสิ่งที่อยากทำจริงๆรึยัง เราได้ตั้งแต่คำถามกับตัวเองอีกครั้ง อนาคตที่เข้ามา พร้อมกับอุปสรรคที่มากขึ้นจากตอนเป็นเด็กและวัยรุ่น นี่หรอที่เราเคยพูดว่าอยากโตไวๆ พอได้เป็นผู้ใหญ่จริงๆมันไม่สนุกเลย...หากมีโอกาสได้ย้อนกลับไปเป็นเด็กคงจะดี แต่ก็ได้แค่คิด เพราะตอนนี้เราเติบโตขึ้นมาแล้วยังไงล่ะ แม้จะเสียดายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ งั้นมาทำให้ปัจจุบันของเรา มีแต่รอยยิ้มดีมั้ย ถึงแม้ใน 1 วันนั้น จะเสียใจบ้าง หัวเราะบ้าง ก็ไม่เป็นไร ก็เรามีความรู้สึกนี่หน่า แค่รู้ตัวว่าเราทำอะไรอยู่และพอใจในสิ่งที่ทำก็พอ โอบกอดตัวเองมากๆ ยิ้มให้ตัวเองแม้วันนั้นจะแตกสลาย ก็มีแค่ตัวเราที่ยังอยู่ตรงนั้นจะหวังให้ใคร มาโอ๋เล่า ใครจะมาปลอบเราได้ตลอดนอกจากตัวเอง จดหมายจาก คุณรอยยิ้ม 🙍🏻‍♂️เด็กชายแสนเศร้าเป็นตัวตนภายในจิตใจของหลายๆคน เด็กชายแสนเศร้ามักจะคิดว่าตัวเองนั้นดีไม่พอ ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ตัวเขานั้นแย่ เก่งก็ไม่เก่ง ไม่มีความสามารถอย่างที่ใครหวัง ตัวเขานั้นทำอะไรได้แค่ครึ่งๆกลางๆ เด็กชายแสนเศร้ามีความฝันมากมายที่ไม่สามารถบอกใครได้ หรือบางครั้งก็คิดว่านั่นคือสิ่งที่ฝันไว้จริงรึเปล่า ตัวเองสามารถทำได้จริงมั้ย ด้วยความสามารถที่ไปไม่สุดสักทางทำให้หาทางใหม่อยู่เสมอ คนรอบข้างก็มองว่าเด็กชายแสนเศร้ามีความสามารถมากมาย เก่งหลายๆด้าน คนรอบตัวเริ่มที่จะคาดหวังและเริ่มที่จะเขียนเส้นทางให้กับเด็กชายแสนเศร้า เพราะคำพูดจากคนรอบข้างหากทำพลาดพลั้งเพียงนิดเดียว ผู้คนเหล่านั้นก็พร้อมต่อว่า ว่าตัวเขานั้นไม่ได้เรื่องอะไรเลย ทำอะไรครึ่งๆกลางๆแล้วก็เลิก แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่าเด็กชายแสนเศร้าต้องพยายามแค่ไหนเพื่อที่จะทำให้ได้ ผู้คนเลือกที่จะมองตอนเห็นผลงานและเอาไปคุยโวกับคนอื่น พอทำผิดมาก็เลือกที่จะต่อว่าและเทียบกับคนอื่นบ่อยๆ "แล้วตอนที่ผมพยายามล่ะ...ทำไมไม่เห็นกันบ้าง" "ทำไม..ถึงไม่มีคำชมให้ผมสักนิดว่าผม พยายามได้ดีแล้ว" เด็กชายแสนเศร้าได้แต่คิดในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนถึงจุดที่ "ถ้าไม่มีตัวผม ทุกคนจะรู้สึกดีกว่านี้รึเปล่า" ความฝันที่เคยมีก็ทำไม่ได้ ล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่เริ่ม เคยทำอะไรสำเร็จสักอย่างมั้ยนะ "แย่จริงๆด้วย ตัวผมน่ะ..ไม่อยากมีชีวิตอีกแล้วล่ะ" ความคิดชั่วครู่ที่เข้ามา ทำให้เด็กชายแสนเศร้านั่นดำดิ่งกว่าเดิม ความคิดที่ติดลบมากขึ้น จากที่เรานั้นต้องเศร้าเพียงเพราะพลาดพลั้ง บัดนี้ ต้องเศร้าเพราะความไม่พอใจในตัวเองแล้วนะ ไม่ว่าจะผิดพลาดนิดเดียวเด็กชายแสนเศร้า ก็เลือกที่จะโทษตัวเองมากขึ้น "ไม่มีแล้วล่ะตัวผมที่เคยมีความสุขน่ะ ผมเป็นเพียงคนไม่มีความสามารถและไร้ค่าที่สุดเลยสำหรับพวกเขา" หากต้องการผมก็จะพูดจาดีเพื่อหวังประโยชน์ และ หากไม่ต้องการ พวกเขาจะด่าทอและไล่ผมไป มีคำพูดจากคนที่ผมเคยรักสุดหัวใจว่า "จะไปตายที่ไหนก็ไป ไม่อยากเห็นหน้า" ตัวผมมันก็แค่นั้นแหละ ขอบคุณที่ให้ผมเกิดมาแต่ไม่ยินดีที่จะรักตัวผม ผมไม่เคยหายไปจากใจใครเพราะเมื่อไหร่ที่คุณเศร้าก็มีผมอยู่ตรงนั้นเสมอ สิ่งเดียวที่ผมจะทำได้ในตอนนี้คือ..ขอโทษนะตัวผมที่ทำให้เศร้ามากมายขนาดนี้ เจ็บปวดใช่มั้ย..อย่าเจ็บปวดเพราะผมเลยนะคนเก่ง เต็มที่มากแล้วใช่มั้ย ขอโทษที่เอาความผิดพลาดมาคิดมากแล้วทำให้เสียใจไปด้วยนะ จดหมายจาก เด็กชายแสนเศร้า